LOPIČIĆ Pavle, predsednik Glavnog odbora Saveza ratnih vojnih invalida Crne Gore, član Glavnog odbora SSRN Crne Gore, rođen 1916. godine na Cetinju, Crnogorac.
U NOB od 1941. godine. Član KPJ od 1938. godine. Po oslobođenju na odgovornim partijskim dužnostima na Kosmetu i u Crnoj Gori.

Opširnije...

Rođen je na Gornjem Ceklinu, okrug Cetinjski, 20. jula 1877. godine. Njegov otac Vuko S. Lopičić,  poginuo je na nekoliko mjeseci prije rođenja svoga jedinca sina Ilije.  Pok. Iliju, njegovao je i vaspitavao njegov prestareli djed Savo. Osnovnu školu svršio je u rodnom mjestu a nižu gimnaziju i bogoslovsko-učiteljsku školu na Cetinju.

Opširnije...

NA PUTU IZMEĐU PETROVGRADA, BEOGRADA, ZAGREBA I CETINjA

Diplomirani pravnik, Prvi sekretar Ministarstva unutrašnjih djela, vršilac dužnosti državnog pravobranitelja i upravitelj državnih dobara Crne Gore. Komesar Vrhovne komande Crne Gore za Albaniju i poslanik Crnogorske narodne skupštine. Prvi posleratni predsednik Sreskog suda na Cetinju i sudski inspektor Ministarstva pravosuđa Crne Gore.
Jedan od prvih visokih intelektualaca Bratstva, sin uglednog sveštenika Luke, Stevo LOPIČIĆ  - Šako, rodio se na Gornjem Ceklinu 18. oktobra 1876. godine. Tri razreda osnovne škole završio je u rodnom selu, a četvrti razred na Riječkom gradu (Rijeke Crnojevića), jer je osnovna škola na Gornjem Ceklinu tada bila nepotpuna.

Opširnije...

JEDAN OD TROJICE

Dr. med. specijalista, upravnik Bolnice Danilo I. na Cetinju i higijenskog zavoda Zetske banovine. Narodni poslanik Velike Podgoričke skupštine 1918. godine.

Opširnije...

VJEČITI PUTNIK, PROGNANIK I BRODOLOMNIK

Rano je zablistala jedna crvena petokraka na jugoslovenskom revolucionarnom nebu, blistala i prerano se ugasila, ostavljajući iza sebe svijetao trag. A ta zvijezda bio je Đorđe F. Lopičić, profesor, vječiti putnik, prognanik i brodolomnik, koji se muški rvao sa talasima u borbi za bolje sjutra, koje nikad nije dočekao. Svijet je ugledao 3. aprila 1910. godine na Cetinju, a meteorski sagorio 17/18 jula 1942. godine u jurišu proletera za oslobođenje Bugojna.
Vrlo mlad pristupio je revolucionarnom pokretu i smjelo stao pod zastavu KPJ, prvo u rodnom gradu, a kasnije na Beogradskom univerzitetu, da bi svoju komunističku aktivnost proširio kao profesor po Makedoniji, Srbiji i Crnoj Gori.

Opširnije...

O poslednjim trenutcima života Nikole Lopičića, istaknutog prosvetnog radnika i književnika malo se zna. Njegova htenja, nade,  život, neutvrđenog datuma poslednjeg ratnog proleća u ustaškom mučilištu Lepoglava, presekao je zahvat zločinačke kame (ili sekire). Ni za njegov grob se nikada nije saznalo, niti za pretrpljene muke i kako je zapisao hroničar: “Ne zna se o čemu je razmišljao u poslednjim trenutcima ispred pogubljenja i šta je govorio. Možda su tada kroz njegovu svest, u njegovoj pesničkoj mašti, defilovali seljaci iz okoline Cetinja, koje je socijalistička revolucija, za čiju je pobedu Punja (tako su ga prijatelji najčešće nazivali), dao život, zauvek oslobodila bede i gladi...” Možda su se vraćala sećanja “za katedrom”, ili zabrinutost da li će ga preživeti njegova pisana reč. Možda...
Trebalo je da prođe mnogo vremena nakon njegove prerane smrti, da se Punja otrgne od zaborava. “Taj negdašnji zaborav ličnosti i dela Nikole Lopičića, kako je zapisao J. Petričević, podstakao je A. Ivanovića, pesnika, koga je za života popularnost zaobišla, da napiše “Žalbu mrtvom drugu”.

Opširnije...

 BEOGRADSKI ILEGALAC

Vuko Stevanov (Ramov) Lopičić rođen je 1905. godine u selu Petrovići na Gornjem Ceklinu. Osnovnu školu završio je u mestu rođenja, a gimnaziju u Podgorici. Maturirao je 1925. godine. Bio je odličan učenik sa izraženim osećanjem  za književnost i pisanje posebno. To ga je još u prvim gimnazijskim danima uvelo u literalne sekcije i klubove mladih spisatelja. Njegovi pismeni zadaci iz srpskohrvatskog jezika ličili su na male literalne ispovesti. Isto to može da se kaže i za njegova pesnička oprobavanja koja su se uprkos njegovim nezrelim godinama sve češće pojavljivala u raznim književnim časopisima. Verovalo se, i ne bez razloga, da je to bio ozbiljan nagoveštaj rađanja još jednog književnika iz redova kuće Lopičića.
Posle završene gimnazije u Podgorici, Vuko se 1925. godine upisuje na Pravni fakultet Beogradskog univerziteta. U Beograd dolazi sa preporukama pripadnika grupe naprednih crnogorskih srednješkolaca, koji su pomno pratili socijalnu i marksističku literaturu i po kružocima često raspravljali o književnosti, filozofiji, istoriji i neretko o politici.

Opširnije...

ROĐEN DA SLAVNO UMRE

Još nije bio navršio petu deceniju života, (rođen je 29. aprila 1894, a poginuo 1. februara 1944. godine), kada je zauvijek napustio porodicu, školu i svoje vaspitanike, borbeni stroj revolucije i svoje rodoljublje platio sopstvenim životom – Đuro Lopičić, profesor, vječiti putnik i brodolomnik koji je čitav svoj život posvetio borbi za bolje sutra. Bilo je to početkom pretposljedne ratne godine – u Jagodini – u danima kada je slobodarski srpski narod preživljavao najteže trenutke u svojoj novijoj istoriji. Bilo je to vrijeme kada je pomahnitalo četničko rukovodstvo, uživajući podršku okupatora, nastojalo da sve slobodoumno “povije šiju” i poslušno izvršava naređenje tuđina.

Opširnije...

JOŠ JEDNA IZDAJA SEKULE DRLjEVIĆA I SAVIĆA ŠTEDIMLIJE U ZAGREBU

Ustaška kama u koncentracionom logoru i robijašnici u Lepoglavi, početkom maja 1945. godine, samo nekoliko dana pre dolaska jedinica Jugoslovenske armije kao pobednika u ratu sa zloglasnim okupatorima i njihovim domaćim pomagačima, prekinula je životni put još jednog istaknutog vaspitača mlade generacije i osvedočenog rodoljuba. Zverski je ubjen Blažo M. LOPIČIĆ, vrsni profesor matematike, koji je iza sebe ostavio brojne generacije maturanata.

Opširnije...